Wethouder Jan Goutziers
In de jaren vijftig waren de Udenhoutse politieke partijen nog belangengroepen: boeren, arbeiders en de middenstanders. In de jaren zestig kregen de grote landelijke politieke partijen meer grip op de gemeentepolitiek en verdwenen langzaam de oude belangengroepen. Jan Goutziers wist dat hij zijn draai niet zou vinden in een grotere politieke partij. Hij zou zich niet alleen moeten schikken naar spelregels van zo’n partij maar ook naar meerderheidsstandpunten en het voorrecht van woordvoerders. Niet dat Jan niet democratisch was, juist wel, maar toch, als Jan vond dat zijn mening moest worden gehoord, dan wilde hij die kans ook krijgen. Dus zat er niets anders op dan een nieuwe lijst te beginnen, daar lijstaanvoerder van te worden en als fractievoorzitter een rol te gaan spelen in de gemeenteraad.
Zijn ouders, broers en zussen vonden het in het begin maar niets. Hij zou het toch kunnen proberen in de fractie van de KVP. Maar Jan maakte een andere keuze. Nadat hij zelfs tot twee keer toe had geprobeerd op de kandidatenlijst van de Arbeiderslijst te komen besloot hij een eigen partij op te richten. Zo kwam het dat Jan bij de gemeenteraadsverkiezing van 1 juni 1966 voor het eerst een poging deed om een zetel in de gemeenteraad te veroveren. Hij vond neef Kees Goutziers, Toon van Oene van de sigarenwinkel, Kees Hamers van de rijschool en ondernemer Ties Elands bereid om met hem een lijst te vormen. Voor een zetel in de gemeenteraad waren 233 stemmen nodig. Jan kreeg 122 stemmen, dus dat was te weinig. De reden lag in het feit dat er voor het eerst een sportlijst meedeed, die in één keer vier zetels behaalde en dat er daarnaast ook nog vier kleine lijsten waren. Alternatieven voor de traditionele grote partijen waren dus volop aanwezig.
Op 3 juni 1970 lukte het wel. Er waren maar vier lijsten: twee grote lijstcombinaties, één van boeren en arbeiders en één voortgekomen uit de Sportlijst van 1966. Daarnaast waren er ook twee kleine alternatieve lijsten, één met bakker Piet Haen en de lijst van Jan Goutziers.
Jan had dit keer maar vier mensen op de lijst staan. Naast zichzelf waren dat Ben Derks, Gerrit Hamers en Wim Oerlemans. De lijst Jan Goutziers haalde nu 195 stemmen bij een kiesdrempel van 207 stemmen. Piet Haen had met zijn lijst minder stemmen en kwam niet in de raad. Alle stemmen van Piet Haen werden verdeeld over de andere partijen en zo kwam Jan Goutziers toch nog aan de kiesdrempel en aan zijn zo fel begeerde raadszetel. Die avond is er een groot feest gevierd in ’t Centrum. Van de twee alternatieve partijen was Jan Goutziers wél gekozen en de rivaal Piet Haen niet.
Jan Goutziers was de man van de kleine dingen van het dorp. Van de vele kleine praktische dingen, want “daar hebben de mensen wat aan”, aldus Jan. Mensen die hem hebben gekend, zullen tientallen voorbeelden kunnen noemen. Op deze plaats volstaan we met twee om Jan te typeren.
Heel veel mensen kennen het verhaal van de twee stenen ten tijde van de gemeenteraadsdiscussies over de vernieuwing van de Groenstraat. Publieke Werken had het oog op een bepaald soort straatsteen laten vallen. Jan wist dat het een steen was die in de winter snel glad zou zijn en hij maakte zich hard voor een alternatief. Bij een volgende gemeenteraadsvergadering had Jan van beide stenen een exemplaar in het vriesvak van de koelkast van het gemeentehuis gelegd. Toen het onderwerp ter sprake kwam, haalde Jan zijn stenen tevoorschijn. De straatsteen van Publieke Werken zat vol ijs, die van Jan niet. De gemeenteraad nam het voorstel van Jan over.
Bij de vernieuwing van de Slimstraat kwamen er op het kruispunt met de Berkelseweg midden op die kruising vluchtheuvels met daarop verkeerspaaltjes. Het was voor vrachtwagens onmogelijk om vanaf de Berkelseweg op de Slimstraat richting kruispunt de draai te maken. Jan liet een vrachtwagencombinatie komen om de onmogelijke bocht te nemen door aan de verkeerde kant van de vluchtheuvel te passeren. Jan maakte er foto’s van en nam die mee naar de gemeenteraad. De vluchtheuvels verdwenen na korte tijd.
Op het einde van de Udenhoutse periode was Jan nog een half jaar wethouder. Dat deed hem goed. Hij was er ook wel een beetje trots op. Het was een bescheiden kroon op decennia gemeenteraadswerk, al deed het ongelooflijk zeer dat de extra verdiensten van die functie in mindering werden gebracht op zijn WAO-uitkering.
Jan Goutziers heeft, met vele anderen, zich met hand en tand verzet tegen de gemeentelijke herindeling van 1 januari 1997, waarmee Udenhout tot de gemeente Tilburg ging behoren. Hij heeft nog enkele jaren in de Tilburgse Raad gezeten, maar dat was anders: het ging niet meer om de kleine dingen van de gewone mensen of over zaken van Algemeen Belang.