Leonardoleerstoel

Leonardoleerstoel

De Leonardoleerstoel werd in 1999 in het leven geroepen door de toenmalige faculteit Letteren en is vernoemd naar Leonardo da Vinci (1452-1519), het voorbeeld bij uitstek van de homo universalis, iemand die op verschillende terreinen uitblinkt. Het eerste dubbeltalent dat deze jaarlijkse wisselleerstoel bekleedde, was computerlinguïst en columnist Hugo Brandt Corstius. Hij werd opgevolgd door psychiater en dichter Rutger Kopland, die later een gedicht zou schrijven voor de glazen gang. Andere prominenten waren Leo Vroman (bioloog en dichter), Jan Terlouw (politicus en schrijver) en Wim T. Schippers (programmamaker, acteur, schrijver, presentator en beeldend kunstenaar). De laatste tekende voor een dichtregel op de eerste verdieping van het Goossensgebouw: “Het is wel goed, maar het kan beter.” De Leonardoleerstoel is een informele leerstoel waaraan geen toga-ceremonieel is verbonden. Dat uitgangspunt leidde bij het College van Bestuur tot opgetrokken wenkbrauwen, zeker toen in 2012 Leonardohoogleraar Wim de Bie zich in de media veelvuldig ‘professor’ noemde. De Leonardohoogleraren verzorgden niet alleen colleges, maar kregen ook een groepje studenten ‘ter beschikking’ voor onderzoekwerkzaamheden. Zo onderzocht acteur-fotograaf Thom Hoffman in 2009 met 25 studenten het leven in Nederlands-Indië na Multatuli. Dit project leidde tot de oprichting in 2018 van de BeeldBank Nederlands-Indië. En tafeltennissterschrijfster Bettine Vriesekoop onderzocht in 2013 met studenten de pijnlijke geschiedenis van de Chinese vrouw, wat in 2015 resulteerde in haar boek Dochters van Mulan. Hoe vrouwen China veranderen. Alle moois ten spijt: na twaalf Leonardohoogleraren noopten bezuinigingen de faculteit om de jaarlijkse 10.000 euro in te trekken. Waarmee er in 2013 een einde kwam aan deze bijzondere leerstoel.