Gewone Faant Lau Hooijmaijers
Om het verhaal van Lau Hooijmaijers te vertellen, gaan Dymphie Vissers en Annie van Loon op 17 september 2020 naar Bas Zijlmans en zijn vrouw Eli Hooijmaijers voor informatie over deze boven het maaiveld uitstekende, ondernemende en bijzondere “Gewone Faant”.
Laurentius Antonius (roepnaam Lau) Hooijmaijers wordt als zoon van het Raamsdonksveerse schippersechtpaar Bartholomeus Hooijmaijers en zijn uit Lage Zwaluwe afkomstige echtgenote Cornelia Poppelier op 9 augustus 1910 in het Belgische Rupelmonde geboren.
Lau trouwt op 29 januari 1931 met de op 1 oktober 1911 te Raamsdonksveer geboren Cornelia Hendrika (roepnaam Keeke) Heesters. In het gezin worden vijf kinderen geboren: Tonnie, Bert, Henk en Eli. Eén kindje, dat in augustus 1937 is geboren, overlijdt als het nog maar twaalf weken oud is.
Lau werkt in die tijd als scheepstimmerman bij “Scheepswerf Ruijtenberg”. Op 27-jarige leeftijd verliest Lau door een noodlottig ongeval duim en wijsvinger van zijn rechterhand, waardoor hij zijn ambacht als timmerman niet meer kan uitoefenen.
In 1938 wordt hij beheerder van het “Bondsgebouw”.
Het bondsgebouw en de pastorie zijn door middel van een smalle doorgang aaneen gebouwd en gelegen links van de Rooms-Katholieke kerk. In het rechterdeel van het bondsgebouw is aanvankelijk een sigarenwinkeltje gevestigd en later het winkeltje van de “Coöperatie”. In het linkerdeel is een café met daarachter een klein zaaltje ondergebracht.
Omdat de Katholieke Arbeiders Bond (KAB) er haar thuisbasis heeft, wordt het hele pand door de Veerse mensen “het bondsgebouw” genoemd. Tot 1938 worden het café en het zaaltje beheerd door Hùbke Broeders. Daarna neemt Lau Hooijmaijers met succes het beheer van het café en het zaaltje over. Het gezin van Lau en Keeke gaat in de bijbehorende behuizing wonen. Zondags na de Hoogmis komen arbeiders er borreltjes drinken. Na te veel borreltjes zit de wijsheid in de kan en niet meer in de man. Dan werden er soms geschillen en oude vetes uitgevochten. Er wordt in die tijd veel vergaderd, gekaart, gebiljart én het is de thuisbasis van voetbalvereniging “Veerse Boys”!
Na de oorlog, als de Veerse mensen een beetje bekomen zijn en er genoeg geld is, wordt besloten een nieuwe Rooms-Katholieke kerk te bouwen om de in oktober 1944 opgeblazen kerk te vervangen. Daarvoor moet het bondsgebouw, de tuin en het huis van Nollen, zeg maar het hele stuk tussen de oude kerk en de Theodorusschool, afgebroken worden.
Voor Lau pakte dat niet slecht uit. Hij kan eind jaren veertig van de vorige eeuw op een braakliggend stuk grond in de Grote Kerkstraat 32a (tussen de nummers 32 en 34) een mooi nieuw pand, met woonhuis, café en een feestzaal, laten bouwen. Het nieuwe pand krijgt de toepasselijke naam “Kunstmin”.
De jonge aannemer Piet Lodewikus mag de bouw uitvoeren, maar die verkijkt zich nogal op het karwei. Omdat Lau geen plat dak op de feestzaal wenst, wordt er een half schuin dak op geplaatst, waardoor het geheel zo zwaar wordt dat de feestzaal begint te verzakken. Er moeten uiteindelijk met goed gevolg in allerijl extra palen geboord en geplaatst worden om de fundering te versterken. In 1950 is de nieuwbouw gereed en wordt de zaak door de jongste dochters Tonnie en Eli geopend.
“Veerse Boys” verhuist samen met Lau Hooijmaijers van het bondsgebouw naar de Grote Kerkstraat nr. 32a. Deze voetbalvereniging heeft in die jaren in alle categorieën veel spelers: er zijn dan bijvoorbeeld al tien jeugdelftallen èn er zijn nog véél meer supporters! “Veerse Boys” zorgt in die tijd voor veel bedrijvigheid. Het onthaal in de Grote Kerkstraat is groots als Veerse Boys in 1957 de kampioen wordt.
Over elftal-opstellingen en het organiseren van zo’n grote club wordt er vaak en overal in het huis vergaderd: in de zaal, het café tot in de huiskamer toe! Als de kinderen Hooijmaijers willen leren, lezen of gewoon even op zichzelf willen zijn, moeten ze op hun bed gaan zitten, ergens anders is er geen plaats voor hen in huis. Voor het raam aan de rechterzijkant van het café, waar de elftal-opstellingen voor de komende speeldagen worden opgehangen, is het de hele week een komen en gaan van oude- en jonge supporters.
Op zondagen komen na de hoogmis de mannen naar het café, om bij te praten, een borreltje te drinken en heel veel te roken. In spannende tijden staat het café dan blauw van de rook. Trouwens ook in minder spannende tijden zag je zowat geen hand voor de ogen van de rook. Als “Veerse Boys” moet spelen dan is het rustig. Bij winst, komen de mannen naar het café, maar bij verlies blijft het een rustige zondag. De in het café hangende prijzenkasten van “Veerse Boys” puilen uit van de bekers, medailles en andere trofeeën. Prijzenkasten - die overigens zoals alles in die tijd - door Keeke en de meisjes gezeemd, gepoetst, gewassen, gewreven, geschuurd of gedweild moeten worden. Vele kampioensfeesten worden er bij Lau Hooijmaijers groots gevierd. “Veerse Boys” geeft eigenlijk altijd wel aanleiding tot drinken: hetzij om de winst te vieren óf om het verlies te verdrinken.
Op de tèèravonden komen ook de vrouwen mee, die wel hun jas aan de kapstok hangen maar de hele avond hun hoedje ophouden (je haar zag er ook niet uit, als je je hoed afzette!) Het is een koddig gezicht, al die mensen walsen en foxtrotten met een hoedje op! Veel particuliere bruiloften en partijen - maar ook door “Veerse Boys” en andere verenigingen georganiseerde feesten of bijeenkomsten - vinden bij “Kunstmin” (Lau Hooijmaijers) plaats. Er zijn veel foto’s in omloop waarop Lau vereeuwigd is, want hij gaat in die tijd altijd met de bruid op de foto.
De zaak van Lau Hooijmaijers, is vanaf het begin een groot succes. Lau is in Raamsdonksveer de thuisbasis van veel verenigingen: duiven, vogeltjestentoonstellingen, konijnenclub, et cetera. Een anekdote uit die tijd: in september tijdens een konijnententoonstelling zegt zo’n konijnenhouder tegen schoonzoon Bas: Ik heb konijnen, die groeien wel tweeënhalve centimeter per dag! Zegt Bas: “tweeënhalve centimeter per dag! Dat is niet misselijk zeg en verkoop jij die konijnen ook? Ja, zegt de konijnenfokker, met Kerstmis. Zegt Bas: dan bestel ik bij jou voor Kerstmis ’n konijn van tweeënhalve meter”!
Café “Kunstmin” van Lau en Keeke Hooijmaijers is jarenlang een bekend ontmoetings- en uitgaanscentrum in Raamsdonksveer. Er zijn vaak toneelavonden, er wordt gebiljart, gekaart, gejudood en gedanst.
Er zijn de spaarkassen voor de burgers én er is een groot aantal verenigingen gevestigd. Altijd, echt altijd, was er wel wat te doen! Er worden soms zelfs Mulo-examens afgenomen! De dans- en toneelzaal achter het café is vanaf het begin voor de jeugd een populaire uitgaansgelegenheid met zondags om de veertien dagen een dansorkest. Het is er dan druk en gezellig met prachtig uitgedoste, swingende en dansende jongelui.
In de jaren vijftig van de vorige eeuw worden veel lokale KBO-afdelingen (Katholieke Bond van Ouderen, mei 1952) opgericht; een vereniging die activiteiten voor ouderen organiseert. Op initiatief van Lau Hooijmaijers wordt in 1956 ook een KBO-afdeling in Raamsdonksveer opgericht. De KBO organiseert vaak gezellige ontspanningsmiddagen voor de Veerse ouderen: sinterklaas- en kerstvieringen, rik- en jokerconcoursen, biljarten. En de KBO’ers kijken jaarlijks uit naar carnaval en de boerenbruiloft. Ook voor jeugdige Veerenaren worden er sinterklaas- en carnavalsvieringen georganiseerd.
Schitterende revues, speciaal voor “Veerse Boys” geschreven door Herman Stassar met vele sketches voorgedragen door Krien Kamp, Lomé Bouwens, Ans, Leen en Toon. Voor de muzikale noot zorgen “De Spotvogels”, “De Musketiers”, “Louis Montana” en niet te vergeten accordeonvirtuoos Riana Vissers. Het grote showballet met bevallige jonge meisjes in prachtige kleding en tutu’s (balletrokjes), allemaal gemaakt door tante Jo, de echtgenote van Herman Stassar. In Raamsdonksveer spreekt men er tientallen jaren later nog over, zo mooi, zo indrukwekkend, zo geweldig!
Met de “Veerse kermis” en carnaval zitten café en zaal nokvol. Obers en keukenpersoneel - jarenlang zijn dat dezelfde bekende gezichten - worden ingehuurd. Keeke staat in die tijd hele dagen te koken, warm eten voor het personeel: soep, gehaktballen en eieren. De hele familie, kinderen, schoondochters en schoonzoons, helpen met tappen, serveren en bedienen. En als iedereen, midden in de nacht naar huis is, is het opruimen, afwassen en schoonmaken geblazen. Het is een onvoorstelbare hoeveelheid werk en je bent nooit klaar: het begint de volgende dag gewoon weer opnieuw!
De zaken gaan zo voorspoedig dat Lau in 1956, de feestzaal van Café “Kunstmin” met zes meter laat verlengen. In datzelfde jaar wordt de zilveren bruiloft van Lau en Keeke, samen met hun kinderen en familie, gevierd.
Lau Hooijmaijers is in naam de succesvolle eigenaar van een prachtig bedrijf. Zo gaat dat tenminste in die tijd: de man is het “hoofd” van bedrijf èn het gezin. Terwijl zijn vrouw, het “nekje”, in dit geval Keeke’, stil en bescheiden alle dagen van vroeg tot laat, zeven dagen in de week, 52 weken per jaar, overal inzetbaar is en alles, bedrijf en gezin, in goede banen leidt.
Als Keeke in 1966 ziek wordt en van de kinderen niemand het bedrijf, vanwege het vele werk en het ontbreken van vrije tijd, wil overnemen wordt de zaak verkocht aan Hans en Willemien Koppens. Lau en Keeke verhuizen nog datzelfde jaar naar de Mauritsweg 32 in Geertruidenberg, waar zij een nieuw huis betrekken. Het is Keeke niet gegeven om samen met Lau lang van hun rust te genieten, op 6 november 1967 overlijdt zij aan de gevolgen van haar ziekte.
Lau en Keeke Hooijmaijers zijn een begrip in Raamsdonksveer en daarbuiten. Iedereen weet wie zij zijn. Nu nog, 55 jaar nadat de zaak is verkocht, zeggen veel oudere Veerenaren als iemand vraagt waar Verschuren of de “Koninck van Raems” is: “Daor waor vroeger Lau Hooijmaijers zaat!”
Lau is op 21 maart 1996 op 85-jarige leeftijd te Raamsdonksveer overleden.
| Heeft u aanvullingen of wijzigingen bij dit artikel? opdekaart@veerserfgoed.nl |