Barak

Barak

De Barak aan de Van Heeswijkstraat in Udenhout, in de jaren zeventig een fenomeen en nog steeds niet vergeten. Tal van Udenhouters kunnen zich het jongerencentrum nog herinneren. “Het leek net een huiskamer, compleet met tweedehands bankstellen en salontafels”. “Er heerste een warme sfeer. Bezoekers zaten er bijvoorbeeld te kaarten, te praten of te dammen. Bij de ingang hing een poster van Che Guevara die je niet kon ontgaan.”

De Barak was open op zaterdagavond en zondagmiddag en werd bezocht door vooral links georiënteerde jongeren van pakweg 16 tot 25 jaar oud. De Udenhoutse jeugd – althans dat deel ervan dat niet aan zijn trekken kwam in de reguliere uitgaansgelegenheden waar discomuziek destijds de boventoon voerde – was blij met de komst van De Barak en stak de handen behoorlijk uit de mouwen om het gewaardeerde onderkomen draaiende te houden. “We stonden zelf achter de bar, kochten muziek en we hadden werkroosters voor het schoonmaken”. “We deden alles zelf en waren onze eigen baas. Dat gaf een hoop vrijheid. Aan ouderlijk toezicht hadden we niet zoveel behoefte. En aan sluitingstijden deden we ook niet echt. Als het gezellig was, bleven we open.” Ook het handhaven van de orde werd door de jongeren zelf gedaan. Wilde een bezoeker eens binnen een stickie opsteken – een liefhebberij van sommige gasten, waardoor bepaalde Udenhouters het centrum met de nodige argwaan bekeken – dan werd hij vriendelijk verzocht om het kruidige rokertje buiten te nuttigen.

Als er iets was dat in De Barak centraal stond, dan was het sowieso de muziek wel. Want aan de discotheken had het Barak-publiek een broertje dood. Als je niet van Top 40-muziek hield, dan was het aanbod niet bijster groot. Het jongerencentrum voorzag wat dat betreft in een behoefte. “De muziek was het kloppend hart van De Barak”. (Zie ook Unentse Sprokkels 11, blz. 21 t/m 24.)