Eredoctoraat

Doctor honoris causa

Een eredoctoraat wordt doorgaans verleend bij een lustrum (om de vijf jaar) of een bijzondere aangelegenheid. Het levert de gelauwerde een fraaie bul op, gesteld in het Latijn, en de titel doctor honoris causa. Het eredoctoraat is een andersoortige doctorstitel dan die van promovendi, en wordt afgekort als ‘dr.h.c.’.

Bekende namen

Sinds 1947 heeft de Tilburgse universiteit 49 eredoctoraten verleend, onder meer aan oud VN-secretaris Kofi Annan, Al Gore (“I used to be the next president of the United States”), president Ellen Johnson Sirleaf van Liberia, alumnus Herman Wijffels en de Franse premier Robert Schuman, geestelijk vader van de EU. Een eredoctoraat is een erkenning van uitzonderlijke wetenschappelijke of maatschappelijke verdiensten.

Procedure

Iemand wordt niet zomaar eredoctor. Bij toerbeurt, of naar aanleiding van een speciale aangelegenheid, krijgt de betreffende faculteit de vraag om tot een voordracht te komen. De decaan gaat in eigen huis op zoek naar namen van personen die de faculteit wil voordragen bij het College voor Promoties. Dat bestaat uit de vijf decanen en de rector magnificus, en bepaalt uiteindelijk wie voor het eredoctoraat wordt benaderd. Soms heeft dat geen succes: in het begin van de eeuw was een eredoctoraat voorzien voor de Turkse schrijver Orhan Pamuk, die echter onvindbaar bleek wegens problemen met zijn regering.

Poels Het allereerste eredoctoraat verleende de toenmalige hogeschool in 1947 aan een bisschop, monseigneur Poels. Het laatste eredoctoraat tot dusver ging naar de Amerikaanse economisch psycholoog George Loewenstein, die daarmee zijn totaal op vijf bracht. Wat in het niet valt bij de Japanse auteur en filosoof Daisaku Ikeda, die in 2013 zijn 338e eredoctoraat ontving van de University of KwaZulu-Natal.