Carla van Bijnen-Strok

Lachend of glimlachend. Zelden kwam je Carla van Bijnen-Strok, in 1942 in Paramaribo geboren, anders tegen. Zo meldde het Brabants Dagblad haar overlijden in maart 2009.

Kenmerkend voor Carla Strok was haar tomeloze energie. Die had ze van thuis uit meegekregen. Haar moeder, een geletterde intelligente vrouw, was zowel bakker, als wasvrouw, strijkster en huishoudster. Altijd was ze bezig om haar vijf kinderen een goede opvoeding en opleiding te geven. Carla kreeg zo de mogelijkheid om kleuterleidster (afb. 1) te worden in Brokopondo, de plaats bij het net in 1964 gereed gekomen stuwmeer. Een stuwmeer ter grootte van de provincie Utrecht.

In 1974, na zestien jaar als kleuterleidster te hebben gewerkt en een jaar voor de onafhankelijkheid van Suriname, kwam Carla naar Nederland, naar haar familie in Maassluis. Het jaar daarop in 1975 verhuisde zij met haar dochter Marion naar Tilburg. Daar woonde zij met vier kinderen van haar broer en Carla’s moeder, aan de Dolomietenweide.

Met haar ambitieuze instelling schreef ze zich al snel in voor de MBO-opleiding ‘Sociale Dienstverlening’ aan de Tivolistraat, afb.2. Haar medestudent daar, Theo van Bijnen werd in 1980 haar levenspartner.

Tijdens haar studie liep ze stage in de gezinszorg, maar na twee jaar, na het behalen van haar diploma, kwam de overstap naar het sociaal-cultureel werk, met name voor de eerste opvang van migrantenvrouwen.

Vanaf 1980 was ze in Tilburg onafgebroken lid van verschillende besturen en commissies die actief zijn op het terrein van de vrouwenemancipatie. In enkele gevallen was ze ook de medeoprichter ervan. Te noemen zijn de Surinaamse vrouwengroep Moetete, de Emancipatiecommissie van de gemeente Tilburg, de Landelijke Organisatie van Surinaamse Vrouwen in Utrecht en het Surinaams Kader Overleg. Ondertussen bleef ze verder studeren. Zo haalde Carla in 1983 het diploma Sociale AScademie in Den Haag en in 1985 de Voorgezette Opleiding op de Sociale Academie.

In haar werk was veel van de energie gericht op het vergroten van de zelfredzaamheid van de Surinaamse vrouwen in Nederland. In het kader daarvan heeft zij vele voorlichtingsbijeenkomsten georganiseerd over tal van onderwerpen zoals arbeid, inkomen, zorg en gezondheid.

Sinds 2001 was Van Bijnen ook lid van de Vrouwenraad in Tilburg.

Eveneens vanaf 1980 was ze onafgebroken vrijwilliger en bestuurslid bij de Stichting Sociaal Cultureel Werk voor Surinamers, later de Welzijnsstichting voor Surinamers (WST) geheten, afb. 3.

Tot 2000 was ze ruim tien jaar lang bestuurslid (waarvan vier jaar voorzitter) van de Stichting Samenlevingsopbouw Groenewoud. Vanuit die functie gaf ze mede vorm aan het nieuwe welzijnsbeleid van Tilburg.

Drie jaar lang, van 2003 tot 2006, was zij lid van de gemeenteraad voor het CDA. Headly Binderhagel was lange tijd haar door de wol geverfde mentor. Jarenlang was Headly voorzitter geweest van het CDA in Noord-Brabant en actief als lijsttrekker en fractievoorzitter voor die partij in gemeenteraad van Tilburg. In diverse functies actief in Tilburg nam hij in januari 2011 het besluit om zich in te zetten voor de nieuwe party 50Plus.

Voor haar vele maatschappelijke verdiensten is Carla in 2007 koninklijk onderscheiden als Lid in de Orde van Oranje-Nassau, afb. 4 en 5.

Een week voor de uitreiking vroeg haar kleinzoon haar of ze het niet leuk zou vinden om een lintje te krijgen. Dit tot grote schrik van de familieleden die wel al bij het ‘complot’ betrokken waren. Carla reageerde meteen op die vraag dat ze daar echt niet voor in aanmerking kwam. Toen ze uiteindelijk in het gemeentehuis haar onderscheiding kreeg kwam het voor haar dan ook als een volslagen verrassing.

Onder de vlag van de WST is Carla bezig geweest met het project “Tilburg en de West, Hand in hand door de Geschiedenis”. Dit project is ontstaan uit een bezoek van Carla aan het Verzetsmuseum in Amsterdam waar de expositie “Wereldoorlog in de West” plaats vond. Zij heeft de expositie naar Tilburg gehaald en die was te zien op diverse plaatsen in Tilburg in o.a. verzorgingstehuizen en buurthuizen. Daarbij nam zij het initiatief voor de publicatie van het bijbehorende boek ‘Een gemeenschappelijke strijd’.

Haar leven lang was zij er trots op om bekende persoonlijkheden gezien en gesproken te hebben, afb. 6 en 7. Een fotograaf was een vereiste om het bewijs te kunnen leveren.