Grafmonumenten
De vormgeving van grafmonumenten zijn een uiting van een gevoel van verlies, hoop op eeuwig leven of een geloof in de verrijzenis. Lange tijd was het kruis als teken van de dood van Christus en geloof in de belofte van eeuwig leven het meest aanwezig zowel in steen, ijzer of hout uitgevoerd. Bij het meestal verticale grafmonument was aanvankelijk de hoogte belangrijk en een hekwerk om het graf. Rond het jaar 1900 kwam een aedicula-vormig achterstuk, enkele meters hoog, en een horizontale zerk. De aedicula (Latijn voor tempeltje) s een aan de klassieke kunst ontleend versieringsmotief, bestaande uit twee pilasters ter weerszijde van een ondiepe nis en bekroond met een fronton. Later wordt het achterstuk steeds lager, verdwijnen geleidelijk de kruizen. Er komen stenen banden die het graf omlijsten of granieten en hardstenen platen die het graf afdekken.
| Grafmonumenten | ||
|
Tegenwoordig wordt ook glas gebruikt. Het stenen monument werd vaak voorzien van decoraties als symbolen van vergankelijkheid, geloof, hoop en liefde of beroep. De symbolen van vergankelijkheid en verlies zijn hier de zandloper met zeis en fakkel, de afgebroken bloem, een doodshoofd, een afgebroken zuil (familiekerkhof Le Mire), een boom die zijn vruchtbaarheid en bladeren verliest, een gevallen engel, een vogel die wegvliegt en emaillen portretten. Geloof hoop en liefde worden weergegeven met kruis, anker en vlammend hart, ineengestrengelde handen, het Lam Gods in de overtuiging dat zachtheid ondanks lijden de dood zal overwinnen, een calvariegroep met Maria en Johannes onder het kruis en de trap, de opgaande levensweg, naar de nauwe poort van de hemel. De beroepssymbolen zijn de kelk voor een priester, een krakeling voor een bakker, een harp voor een dirigent of een vogel voor een vogelkenner.