En wat gebeurt er in het Archief
ONDERZOEK IN HET NATIONAAL ARCHIEF IN DEN HAAG.
Door: Gemma van de Klundert- Bertens
Hoe gaat zo’n onderzoek eigenlijk in zijn werk?
Wij waren er heel nieuwsgierig naar, en wij niet alleen. We waren met 13 mensen naar den Haag getogen waar dit Nationaal Archief staat. Jan was er al om ons op te vangen.
Wat je er zoal kan vinden is onvoorstelbaar veel, je wordt er door de mensen daar goed geholpen op weg naar de vragen die je hebt. En die heb je wel enkele.
Maar hoe gaat dat allemaal in zijn werk?
Allereerst wordt je bij binnenkomst verwelkomd en verzocht om een lijst in te vullen met gegevens die zij weer nodig hebben voor waarschijnlijk hun controle. Je hebt er je paspoort of rijbewijs bij nodig anders mag je nog niet eens binnen. Na invulling krijg je een id-kaartje en een “sleutelhanger”die je telkens nodig hebt om binnen te komen. Want zomaar naar binnen gaat niet. Je mag alleen een doorzichtige tas (die zij je geven) meenemen. Daar mag alleen een bril (zonder koker) indien nodig, je portemonnee (om evt. kopieën te betalen), een potlood zonder gum!!!!, schrijfpapier en je briefje(s) met wat je wil onderzoeken inzitten.
Een potlood zonder gum? Hoezo?
Nu, een gum kan misschien gebruikt worden om gegevens in de dossiers te wissen en dat mag natuurlijk nooit. En de afval van het gummetje zou de documenten aan kunnen tasten. Dus GEEN gummetje.
En een camera om er een fotootje van te maken?
Nee dus, er mag geen camera inzitten om evt. foto’s te maken, je moet hiervoor speciaal toestemming vragen. Dan mag je hem halen en binnen een door hen bepaalde tijd gebruiken, daarna moet hij weer terug in je kluis buiten het gebied. En hier wordt op gelet hoor!
Dan ben je klaar om naar binnen te gaan, denk je. Maar eerst moet je door de beveiliging, heel vriendelijke mensen, die alles nakijken, checken of er geen ongeoorloofde zaken mee naar binnen gaan. En dat doen ze serieus. Er staan er minstens 2 om te controleren. Dan mag je naar binnen. Hé hé. Sleutel voor de scanner en daar gaan we.
Eenmaal binnen is het druk en rustig in de zaal. Je moet er ook haast de hele tijd fluisteren.
Er verschijnen telkens lichtkasten met de tekst dat er STILTE wordt verzocht. Mensen kunnen zich anders niet voldoende concentreren. Je wordt ook gemaand als je teveel geluid maakt. Wij hebben dat meegemaakt. Wij waren vermoedelijk te rumoerig.
....Bestand:PICT5391.jpg
Dan is het naar de computers en archiefkasten, die er heel veel zijn en ga je zoeken naar de gewenste gegevens. De dossiers zijn bijna allemaal achter slot en grendel en worden op verzoek gehaald. Hiervoor moet je telkens een formuliertje invullen met de codes die je hebt gevonden in de computer of in de kast.
Als het betreffende dossier gevonden is dan wordt dat op de lichtkast vermeld en ga je het halen.
En dan begint het, je zit te kijken in eeuwenoude boeken, dossiers. En je komt de gegevens tegen die je eigenlijk zocht. Dat is leuk om te ervaren, je waant je bijna terug in de tijd.
Je wil er een kopie van, dat moet je aanvragen en betalen uiteraard. Soms kan je er een fotootje van maken. Maar dat gaat niet zomaar, want die ligt in de kluis. Dus ga je een aanvraag indienen (zie foto) om de camera te mogen halen. En dan nog mag je niet zomaar een foto maken. Eerst moet je naar een speciaal daarvoor vrijgemaakte ruimte en daar zitten weer mensen die eerst controleren of het stuk informatiegevoelig is, zoniet, ja hoor dan mag je de foto maken. Op de achtergrond houden zij wel in de gaten of je niet iets fotografeert wat niet mag. En niet alleen zij, er hangen ook overal camera’s die het in de gaten houden.
.......
Wat gebeurt er als je tussentijds de zalen verlaat voor een kopje koffie ofzo?
Er wordt gecontroleerd of je niet iets meeneemt. Want dat mag uiteraard niet gebeuren. Er loopt genoeg beveiliging rond die dat in de gaten houdt.
En dan heb je na zo’n dagje misschien wel gevonden wat je zocht en dan is het naar buiten toe met je spullen. En ja hoor, weer wordt door de beveiliging je tasje nagekeken of er niets inzit wat er niet in thuishoort. Als je vellen papier bij je hebt worden die allemaal doorgebladerd om te kijken of er niet “per ongeluk” een origineel dossierstuk tussenzit. En pas dan mag je naar je kluisje om je spullen te pakken en te vertrekken.
CONCLUSIE
Het is zeker niet de bedoeling om mensen af te schrikken om naar dit archief op onderzoek te gaan, sterker nog, ervaar het zelf ook eens een keer. Het is de moeite waard.
Ik wil hiermee wel aangeven hoe zuinig ze zijn op hun stukken en terecht, want over honderden jaren moeten deze stukken ook nog voor generaties na ons te bezichtigen zijn. Het zijn uiteindelijk toch stukken uit de geschiedenis, belangrijk of onbelangrijk, dat is niet aan ons om te bepalen.
Het is wel leuk om na zo’n zoektocht gegevens over je voorouders tegen te komen die in ieder geval wel tot jouw geschiedenis behoren.
Sterker nog. Ik had even het idee dat ook ik terug was in die tijd.
Al met al een heel leuke, aparte en interessante ervaring om mee te maken.
Gemma en Jacq van de Klundert- Bertens.