Dekkers Antonius Cornelis

Oorlogsslachtoffer

De begrafenis van Toon Dekkers

Uit een dagboek van Kees van Iersel.

16 september 1944, 's avonds 10 uur. We zaten rustig bijeen toen er geweldig hard op de deur gebonsd werd. We schrokken ons naar. Ik ging open doen. P. Haen stond aan de deur te schreeuwen. "Kees vlug" "Aan het station is een granaat op de brandweerwagen geslaan. Er zijn verschillende zwaargewonden". Daar nou. Voor de schrik nam ik een tas koud water. Ging kalm m'n fiets halen met de verbandtrommel. Ondertussen had ik Haen doorgestuurd naar H.(= Hanneske) van Laarhoven. Ik ging Luus Berendonk ophalen en met ons tweeën spoedden we ons naar de plaats van het onheil. Wanneer ik onderweg mensenschimmen zag, riep ik: "Luft Schutz!" Enkele malen kwam het antwoord: "Varen sie weiter". Aan de ingang van de losplaats werd ik aangehouden door Jos Verspeek, deze wees me de weg naar de gewonden. Toon Dekkers was er zwaar aan toe. Voordat ik hem kon helpen, riep Van der Loo mijn hulp in. Hij had een diepe vleeswond aan zijn bovenarm waarbij de slagader was doorgesneden. Snel afknevelen en met snelverband verbinden was het werk van een ogenblik. Toen ging ik naar Dekkers. Dokter was ondertussen al gearriveerd. Hij onderzocht Toon. Ernstige borst- en buikletsels. Vlug ondergedekt. Alleen het ziekenhuis en operatief ingrijpen kon nog redding brengen. Ik had al mensen weggestuurd om de brancard. Het duurde nog al even voordat ze er mee waren. Dokter belde om de ziekenwagen. Deze kon aanvankelijk niet komen wegens gebrek aan gas. Na enig onderhandelen waarbij van hieruit benzine werd beloofd voor de terugtocht zouden ze komen, na een half uur arriveerden ze dan ook inderdaad. Toon klaagde ondertussen over de ongemakkelijke ligging en over pijn in de bovenarm. We knipten de jas open. Een zeer grote diepe vleeswond was zichtbaar. Door de doktersassistent werd deze wond verbonden. Het duurde nog even en daar was de auto. Goddank. Toon met de andere twee, Van der Loo en Toon van Vlokhoven welke ook aan de arm en hand verwond was, konden weg. Dokter gaf goede hoop op herstel. Tijdens de rit in de ziekenauto brengen beleefden we de grootste angst. Engelse vliegtuigen kwamen en gooiden lichtkogels af. Wij waren als de dood zo bang voor een bombardement of een beschieting. Gelukkig trokken ze af. Een trein passeerde nog en we waren zeer blij dat het zo goed afliep. Zodra de patiënten weg waren als de donder op de fiets en de gevaarlijke zone uit. Een zucht van verlichting ontsnapte me toen ik weer veilig thuis was. Een angst hield ik bij me: eens geroepen te worden voor een beschoten Duitse trein; en dan mee te moeten maken: een tweede beschieting. God beware me daarvoor. 's Nachts bleef ik op een paar stoelen slapen. Anna en de tantes gingen naar bed. Zo was er tenminste iemand direct bij de hand, wanneer er iets bijzonders gebeuren ging. Er gebeurde niets behalve 'n paar laag overkomende vliegtuigen, waarvan er een één bom liet vallen. Zondag behoeven we niet naar de kerk; de Pastoor heeft gedispenseerd, Dit was het laatste nieuwtje van die dag.

Familienaam:	Dekkers
Voornamen:	Antonius Cornelis
Geboortedatum:	18.8.1902
Geboorteplaats:	Udenhout
Adres:	D 41
Woonplaats:	Udenhout
Gemeente:	Tilburg
Beroep:	gemeentebode
Huwelijkse staat:	gehuwd
Overlijdensdatum:	18.9.1944
Leeftijd:	42 jaar
Plaats overlijden:	Tilburg
Individuele gebeurtenis:	Op 16 september werd bij het station in Udenhout een Duitse munitietrein beschoten die in brand vloog. Toon Dekkers was gemeentebode en brandweerman en hij werd ingezet bij de bluswerkzaamheden. Daarbij raakte hij zwaar gewond toen er nog een granaat explodeerde. Op 18 september overleed hij aan de gevolgen hiervan in het ziekenhuis in Tilburg.

Bronnen

Over d´n oorlog. Udenhout en Biezenmortel tussen bezetting en bevrijding. (Udenhout, 1994)